In de Amiga (en C64) hoogtijdagen, waren er ontzettend veel zgn. arcade hallen overal. Van Center Parcs tot Scheveningen, van van der Valk tot het pretpark, er was altijd wel een kleine of grote arcade hal in de buurt. De arcade games die je daar kon spelen, waren (meestal) mooi, indrukwekkend en verslavend. Ze waren echter ook slecht voor je portomonnee - ik mocht hooguit 1 of 2 spelletjes spelen als we er waren. Gelukkig waren er echter arcade conversies voor de Amiga, de Commodore 64 en tig andere homecomputers. Het lijkt mij leuk als we in dit topic eens een aantal "bespreken" - zowel de goede als de soms bar slechte conversies. Ik trap af met...
Sega's Out Run
Out Run werd in 1986 gelanceerd en was direct één van mijn favorieten. Ik schreef reeds eerder dat ik destijds al groot liefhebber van (snelle) auto's was en de Out Run arcade kast schepte hoge verwachtingen:
De kast bewoog mee met de bewegingen van de - overigens niet in het echt bestaande - Ferrari Testarossa convertible. Net of je echt aan het autorijden was, voor een jongetje van 8 jaar oud :-). De kast was heel gaaf, maar het spel stelde gelukkig ook niet teleur. Het begon al met het kunnen kiezen van je voorkeursmuziek met de radio op het display en de gameplay zelf was razendsnel en vloeiend, wat de snelheidsbeleving van het autorijden uiteraard ten gunste kwam.
Omdat het toch elke keer een hele gulden kostte om een potje te mogen spelen, heb ik destijds niet heel vaak echt gespeeld. Ik heb echter wel heel veel tijd doorgebracht in/op de kast, net doende alsof ik echt aan het spelen was - blind voor het knipperende "INSERT COINS". Halsreikend keek ik uit naar de home computer conversies: eerst op mijn C64; later op mijn Amiga. Was de C64 versie nog wel aardig te noemen, ondanks de ontbrekende splitsingen en de brunette i.p.v. de blondine, de Amiga versie was...
Hopeloos
De Amiga versie werd, zoals wel vaker gebeurde in projecten die weinig tijd en/of budget hadden, gelijktijdig met de Atari ST versie ontwikkeld. De ST had immers dezelfde processor, dus kon er veel code voor beide machines gebruikt worden. Men was voor het gemak maar even vergeten dat juist de snelheidsbeleving zo belangrijk was en dat de Amiga, in tegenstelling tot de ST, beschikte over een aantal custom chips welke een goede en snelle conversie meer dan mogelijk maakte. Het resultaat was bedroevend:
Niet alleen ontbrank de radio (zelfs de C64 versie had deze wel!), maar de gameplay was traag en je moest gek genoeg opties selecteren en de game starten via een met de muis toegankelijk menu! Elk gevoel van snelheid ontbrak en ik geloof niet dat ik ooit meer teleurgesteld ben geweest in een game dan in Out Run op de Amiga. Als je de Megadrive versie er naast houdt, zie je wat mogelijk was geweest op de Amiga. Een ontzettend slechte conversie en een grote gemiste kans, hoewel ik denk dat er puur vanwege de naam die het spel had nog steeds veel exemplaren zijn verkocht.
Wie volgt met een (hopelijke betere) arcade conversie?
Sega's Out Run
Out Run werd in 1986 gelanceerd en was direct één van mijn favorieten. Ik schreef reeds eerder dat ik destijds al groot liefhebber van (snelle) auto's was en de Out Run arcade kast schepte hoge verwachtingen:
De kast bewoog mee met de bewegingen van de - overigens niet in het echt bestaande - Ferrari Testarossa convertible. Net of je echt aan het autorijden was, voor een jongetje van 8 jaar oud :-). De kast was heel gaaf, maar het spel stelde gelukkig ook niet teleur. Het begon al met het kunnen kiezen van je voorkeursmuziek met de radio op het display en de gameplay zelf was razendsnel en vloeiend, wat de snelheidsbeleving van het autorijden uiteraard ten gunste kwam.
Omdat het toch elke keer een hele gulden kostte om een potje te mogen spelen, heb ik destijds niet heel vaak echt gespeeld. Ik heb echter wel heel veel tijd doorgebracht in/op de kast, net doende alsof ik echt aan het spelen was - blind voor het knipperende "INSERT COINS". Halsreikend keek ik uit naar de home computer conversies: eerst op mijn C64; later op mijn Amiga. Was de C64 versie nog wel aardig te noemen, ondanks de ontbrekende splitsingen en de brunette i.p.v. de blondine, de Amiga versie was...
Hopeloos
De Amiga versie werd, zoals wel vaker gebeurde in projecten die weinig tijd en/of budget hadden, gelijktijdig met de Atari ST versie ontwikkeld. De ST had immers dezelfde processor, dus kon er veel code voor beide machines gebruikt worden. Men was voor het gemak maar even vergeten dat juist de snelheidsbeleving zo belangrijk was en dat de Amiga, in tegenstelling tot de ST, beschikte over een aantal custom chips welke een goede en snelle conversie meer dan mogelijk maakte. Het resultaat was bedroevend:
Niet alleen ontbrank de radio (zelfs de C64 versie had deze wel!), maar de gameplay was traag en je moest gek genoeg opties selecteren en de game starten via een met de muis toegankelijk menu! Elk gevoel van snelheid ontbrak en ik geloof niet dat ik ooit meer teleurgesteld ben geweest in een game dan in Out Run op de Amiga. Als je de Megadrive versie er naast houdt, zie je wat mogelijk was geweest op de Amiga. Een ontzettend slechte conversie en een grote gemiste kans, hoewel ik denk dat er puur vanwege de naam die het spel had nog steeds veel exemplaren zijn verkocht.
Wie volgt met een (hopelijke betere) arcade conversie?
Dus waarschijnlijk wat Infant zegt.
Comment