Een korte beschrijving van (a la Tomtom-soft): A Trip to Neuss. Met vier liefhebbers in een automobiel: Infant, Joshua5, ZNR Snakeware, ik en een onbekende persoon in de achterbak. Om acht uur vertrokken, 300 achteruit over de vluchtstrook, het is 10:00 uur.
Aangekomen in Neuss bleek er voor de auto geen plek meer in de herberg dus parkeerde cafégenoot Infant in de parkeergarage naast de deur — praktisch — op een gereserveerde invalidenparkeerplaats. +1 Double Outlaw achievement unlocked! +1
Voor het conferentiegebouw ontmoetten we R.J. Mical die stond te wachten om een andere VIP-genodigde in te halen. Een aantal van ons heeft ondertussen een flink aantal dagen, nachten en andere zaken met de man gedeeld dus het was gelijk een liefdesexplosie. Toen de rookwolken optrokken, waren we klaar om naar binnen te gaan.
Binnen vonden we geen enkele vorm van toegangscontrole, enkel een tweetal lieve kraampjes met Amiga-mokken, Amiga-stickers, Amiga-dingen, Amiga-alles dus we wandelden op het geluid af naar een verdieping hoger. Omdat we heel sportief zijn, namen we de trap. Boven aangekomen, wandelde ik direct tegen TMC (ook een bezoeker van ons Amigacafé) aan, die ik al een tijd… niet… had gezien. Leuk. Een moment later tegen onze Zweedse vriend Raylight. Ook leuk. Gelijk helemaal in the mood!
De entree op de eerste verdieping bestond uit een drie- of viertal kraampjes waar Amiga-muziek en -spellen werden verkocht. Volgens mij zag ik daar in het kraampje de man met de piano-sjaal, beter bekend als Chris.
De grote zaal was een 180-graden draai en tien stappen verder maar daar zouden we voorlopig niet aankomen. Er stond namelijk een grote ronde statafel voor met vijf andere knappe café-bezoekers: iRetroVolleerd, HammerNL, Tahoe, Wouter de Kastouter en BuzzFuzz. Daar schudden we handen en deelden we de laatste leugens. iRetroVolver kwam over alsof hij al een paar dagen had gefeest met Mical en Haynie. Dat was ook zo. (Volgens de laatste berichten is hij pas net klaar.) Somebody needs to do it! Tahoe en Wouter dronken geen koffie — er was geen koffie meer — en rookten waterdamp aan de tafel en Buzzfuzz kwam net terug van een fotosessie in de grote zaal.
De zaal was… een grote zaal: in het centrum een ferm projectiescherm boven een podium met zestig stoelen ervoor, halfvol met luisterende mensen. De audio was zo afgesteld dat het redelijk goed te horen was op een stoel. Buiten dat stoelenveld was er eigenlijk niet veel van de presentaties te volgen maar dat vond ik helemaal niet erg.
Het was er redelijk druk; niet HHC-dagen-druk, maar vrachtwagen-RAI-druk. Ik schat zo een 350 man, en ik telde drie kinderen waarvan één baby en drie vrouwen… Die drie vrouwen stonden achter de grote bar. Veel mensen met tasjes, T-shirts met Amiga-gerelateerde opdruk van Boing balls tot Atari-logo’s.
De rest van de ruimte was gevuld met verkoopkraampjes: Amiga-memorabilia, Amiga-software, en oude en nieuwe Amiga-hardware. Van meneer Jens Schönfeld GmbH die zijn moderne kaartjes verkocht tot Petro die zijn ‘Commodore-legacy’ en de Escom Walker toonde. Die hele tafel is overigens te koop maar niemand had waarschijnlijk zoveel geld bij zich; Petro wil er 30.000-50.000 euro voor cashen. Mical en Haynie spraken met de gasten en deelden op verzoek een handtekening uit. Je zou het eens moeten meemaken – wellicht op A:31 of A:32 – Mical heeft een soort energieveld om zich heen; een retractor beam. Leuk om te zien. In het centrum van de zaal (tegenover het scherm) sprak Petro tegen de mensen en zette handtekeningen. Het viel ons op dat Jens Schönfeld óók handtekeningen uitdeelde. Signature Fest! Het leek of alle bezoekers zichzelf tot doel hadden gesteld van iedereen een handtekening te scoren. :-) Ik herkende nog meer hoofden van het Amsterdamse Amiga: 30 Years: Cloanto, de spelletjesboeren, Friend, Hyperion, dat Amiga magazine et cetera. Er liep ook een aantal — voor mij — onbekenden rond: oudmedewerkers van Commodore Duitsland. Het lijkt erop dat zij zich hervonden hebben en zichzelf na dit evenement een reünie gaan aanmeten. Helaas heb ik Hedeon uit Nederland met zijn PowerPC-dingetje niet gevonden. Ik ben er waarschijnlijk een paar keer straal voorbij gelopen.
Een moment heb ik gespeeld met een prototype van de X5000; ook te koop — voorverkoop om precies te zijn. Het is van binnen best een mooie computer maar het heeft me niet overtuigd; het is een vessel voor AmigaOS-veel en ik houd het bij klassieke Amiga’s.
Die kraampjes! Verkoopkraampjes! Veel! Ik wist niet dat er nog zoveel Amiga-dingen verkocht werden! Wat een spullen! Er stond een blok tafels waar bezoekers hun meegebrachte computers konden neerzetten en gebruiken. Ik schat in dat de meeste gangbare types Amiga oud en nieuw daar vertegenwoordigd waren. Anders dan een verloren NextGen-Amiga-demo heb ik geen demos gezien. Wel heel veel monitors met AmigaOS4.1-schermen of spellen. In de hoek van de zaal stond één kraampje met iets dat op een demo leek en dat bleek het standje dat ik het meest interessant vond: twee monitors met een Mega65 voor elk: één met een aantrekkelijk C65-scherm en één met een C65-demo.
De Mega65-mannen hebben het prototype van de C65 naar eigen inzicht afgemaakt en in een programmeerbare chip (zo’n FPGA) geprakt. Het geheel is in een ge-3D-printe kast van de originele C65 geschoven. Alsof er een echte C65 staat! We hebben het erover gehad en waren het erover eens dat de C65 de perfecte machine geweest zou zijn tussen de C64/C128 en de Amiga 1000. Het lijkt me een prachtapparaat voor nieuwsgierige volwassenen en andere kinderen. Als ik mocht kiezen tussen een Mega65 en een X5000 zou ik de Mega65 kiezen, meteen.
Zo ver verwijderd van de wekelijkse AA-bijeenkomst had ik vroeg in de middag graag een glas bier gedronken, maar aan de bar werd, naast koffie, ook geen alcohol verkocht. Dat zou een vergunningendingetje kunnen zijn. Helemaal niet erg. Tijd voor de lunch, een Duits gerecht, Curry Bratwurst. Ik had niet zoÆn trek in een bolletje kaas dus niet op de conferentie zelf maar bij oma Schwans in Neuss.
Terug op de Amiga-conferentie hebben we nog een paar keer over de venue geroamed maar de spark bleef voor mij uit. We zijn naar ons hotel gegaan om alvast in te checken en om te skiën. Omdat ik niet kan skiën, ging ik snowboarden. Trouwens, ik kan ook niet snowboarden. Maar het was was wel extreem leuk!
Omdat het eten op zich zou kunnen laten wachten heb ik er nog een Curry Bratworst ingehangen en dat bleek praktisch want het echte Amiga 30-eten liet nog even op zich wachten tot 21:00 uur. Niet erg want het was gezellig aan de tafel. Ik vond het eten wat brak maar ik ben natuurlijk Van der Valk gewend: het vlees was taai en koud en de vis was koud en droog. Niet echt lekker, maar ja… smaken verschillen.
Onder de streep viel het evenement me wat tegen. Dat heeft niets te maken met de organisatie: ik ben ervan overtuigd dat het bloed, zweet en tranen heeft gekost. Het heeft bovenal te maken met mijn voorkeuren en verwachting. Ik spreek op eigen titel: ik miste een vonk, het warme bad, het feest der herkenning en ik vond het wat zakelijk, wat stijf. Afgezien van kleine gepassioneerde verrassingen zag ik vooral een enorme massa mensen die mij spullen probeerden te verkopen die ik niet wil. Ik herkende mezelf niet als doorsnee publiek, ik voelde me niet aangesproken. Deze hobby draait voor mij voor een groot deel om die heerlijke niveauloze verstandhouding met mensen die een stukje historie delen.
Was het kut? Zeker niet! Ik heb van begin tot eind genoten! Ik heb gelachen (veel), geleerd, nieuwe vrienden gemaakt en sliep samen met een grote Duitse staande klok. Daarbij heb ik een nieuwe levenstaak: erachter komen wat de betekenis is van de twee intrigerende getatoeëerde strikjes die sommige vrouwen op de achterkant van hun benen dragen. Als zelfs Wouter de Kastouter het niet weet dan moet het wel heel ondergronds zijn!
Aangekomen in Neuss bleek er voor de auto geen plek meer in de herberg dus parkeerde cafégenoot Infant in de parkeergarage naast de deur — praktisch — op een gereserveerde invalidenparkeerplaats. +1 Double Outlaw achievement unlocked! +1
Voor het conferentiegebouw ontmoetten we R.J. Mical die stond te wachten om een andere VIP-genodigde in te halen. Een aantal van ons heeft ondertussen een flink aantal dagen, nachten en andere zaken met de man gedeeld dus het was gelijk een liefdesexplosie. Toen de rookwolken optrokken, waren we klaar om naar binnen te gaan.
Binnen vonden we geen enkele vorm van toegangscontrole, enkel een tweetal lieve kraampjes met Amiga-mokken, Amiga-stickers, Amiga-dingen, Amiga-alles dus we wandelden op het geluid af naar een verdieping hoger. Omdat we heel sportief zijn, namen we de trap. Boven aangekomen, wandelde ik direct tegen TMC (ook een bezoeker van ons Amigacafé) aan, die ik al een tijd… niet… had gezien. Leuk. Een moment later tegen onze Zweedse vriend Raylight. Ook leuk. Gelijk helemaal in the mood!
De entree op de eerste verdieping bestond uit een drie- of viertal kraampjes waar Amiga-muziek en -spellen werden verkocht. Volgens mij zag ik daar in het kraampje de man met de piano-sjaal, beter bekend als Chris.
De grote zaal was een 180-graden draai en tien stappen verder maar daar zouden we voorlopig niet aankomen. Er stond namelijk een grote ronde statafel voor met vijf andere knappe café-bezoekers: iRetroVolleerd, HammerNL, Tahoe, Wouter de Kastouter en BuzzFuzz. Daar schudden we handen en deelden we de laatste leugens. iRetroVolver kwam over alsof hij al een paar dagen had gefeest met Mical en Haynie. Dat was ook zo. (Volgens de laatste berichten is hij pas net klaar.) Somebody needs to do it! Tahoe en Wouter dronken geen koffie — er was geen koffie meer — en rookten waterdamp aan de tafel en Buzzfuzz kwam net terug van een fotosessie in de grote zaal.
De zaal was… een grote zaal: in het centrum een ferm projectiescherm boven een podium met zestig stoelen ervoor, halfvol met luisterende mensen. De audio was zo afgesteld dat het redelijk goed te horen was op een stoel. Buiten dat stoelenveld was er eigenlijk niet veel van de presentaties te volgen maar dat vond ik helemaal niet erg.
Het was er redelijk druk; niet HHC-dagen-druk, maar vrachtwagen-RAI-druk. Ik schat zo een 350 man, en ik telde drie kinderen waarvan één baby en drie vrouwen… Die drie vrouwen stonden achter de grote bar. Veel mensen met tasjes, T-shirts met Amiga-gerelateerde opdruk van Boing balls tot Atari-logo’s.
De rest van de ruimte was gevuld met verkoopkraampjes: Amiga-memorabilia, Amiga-software, en oude en nieuwe Amiga-hardware. Van meneer Jens Schönfeld GmbH die zijn moderne kaartjes verkocht tot Petro die zijn ‘Commodore-legacy’ en de Escom Walker toonde. Die hele tafel is overigens te koop maar niemand had waarschijnlijk zoveel geld bij zich; Petro wil er 30.000-50.000 euro voor cashen. Mical en Haynie spraken met de gasten en deelden op verzoek een handtekening uit. Je zou het eens moeten meemaken – wellicht op A:31 of A:32 – Mical heeft een soort energieveld om zich heen; een retractor beam. Leuk om te zien. In het centrum van de zaal (tegenover het scherm) sprak Petro tegen de mensen en zette handtekeningen. Het viel ons op dat Jens Schönfeld óók handtekeningen uitdeelde. Signature Fest! Het leek of alle bezoekers zichzelf tot doel hadden gesteld van iedereen een handtekening te scoren. :-) Ik herkende nog meer hoofden van het Amsterdamse Amiga: 30 Years: Cloanto, de spelletjesboeren, Friend, Hyperion, dat Amiga magazine et cetera. Er liep ook een aantal — voor mij — onbekenden rond: oudmedewerkers van Commodore Duitsland. Het lijkt erop dat zij zich hervonden hebben en zichzelf na dit evenement een reünie gaan aanmeten. Helaas heb ik Hedeon uit Nederland met zijn PowerPC-dingetje niet gevonden. Ik ben er waarschijnlijk een paar keer straal voorbij gelopen.
Een moment heb ik gespeeld met een prototype van de X5000; ook te koop — voorverkoop om precies te zijn. Het is van binnen best een mooie computer maar het heeft me niet overtuigd; het is een vessel voor AmigaOS-veel en ik houd het bij klassieke Amiga’s.
Die kraampjes! Verkoopkraampjes! Veel! Ik wist niet dat er nog zoveel Amiga-dingen verkocht werden! Wat een spullen! Er stond een blok tafels waar bezoekers hun meegebrachte computers konden neerzetten en gebruiken. Ik schat in dat de meeste gangbare types Amiga oud en nieuw daar vertegenwoordigd waren. Anders dan een verloren NextGen-Amiga-demo heb ik geen demos gezien. Wel heel veel monitors met AmigaOS4.1-schermen of spellen. In de hoek van de zaal stond één kraampje met iets dat op een demo leek en dat bleek het standje dat ik het meest interessant vond: twee monitors met een Mega65 voor elk: één met een aantrekkelijk C65-scherm en één met een C65-demo.
De Mega65-mannen hebben het prototype van de C65 naar eigen inzicht afgemaakt en in een programmeerbare chip (zo’n FPGA) geprakt. Het geheel is in een ge-3D-printe kast van de originele C65 geschoven. Alsof er een echte C65 staat! We hebben het erover gehad en waren het erover eens dat de C65 de perfecte machine geweest zou zijn tussen de C64/C128 en de Amiga 1000. Het lijkt me een prachtapparaat voor nieuwsgierige volwassenen en andere kinderen. Als ik mocht kiezen tussen een Mega65 en een X5000 zou ik de Mega65 kiezen, meteen.
Zo ver verwijderd van de wekelijkse AA-bijeenkomst had ik vroeg in de middag graag een glas bier gedronken, maar aan de bar werd, naast koffie, ook geen alcohol verkocht. Dat zou een vergunningendingetje kunnen zijn. Helemaal niet erg. Tijd voor de lunch, een Duits gerecht, Curry Bratwurst. Ik had niet zoÆn trek in een bolletje kaas dus niet op de conferentie zelf maar bij oma Schwans in Neuss.
Terug op de Amiga-conferentie hebben we nog een paar keer over de venue geroamed maar de spark bleef voor mij uit. We zijn naar ons hotel gegaan om alvast in te checken en om te skiën. Omdat ik niet kan skiën, ging ik snowboarden. Trouwens, ik kan ook niet snowboarden. Maar het was was wel extreem leuk!
Omdat het eten op zich zou kunnen laten wachten heb ik er nog een Curry Bratworst ingehangen en dat bleek praktisch want het echte Amiga 30-eten liet nog even op zich wachten tot 21:00 uur. Niet erg want het was gezellig aan de tafel. Ik vond het eten wat brak maar ik ben natuurlijk Van der Valk gewend: het vlees was taai en koud en de vis was koud en droog. Niet echt lekker, maar ja… smaken verschillen.
Onder de streep viel het evenement me wat tegen. Dat heeft niets te maken met de organisatie: ik ben ervan overtuigd dat het bloed, zweet en tranen heeft gekost. Het heeft bovenal te maken met mijn voorkeuren en verwachting. Ik spreek op eigen titel: ik miste een vonk, het warme bad, het feest der herkenning en ik vond het wat zakelijk, wat stijf. Afgezien van kleine gepassioneerde verrassingen zag ik vooral een enorme massa mensen die mij spullen probeerden te verkopen die ik niet wil. Ik herkende mezelf niet als doorsnee publiek, ik voelde me niet aangesproken. Deze hobby draait voor mij voor een groot deel om die heerlijke niveauloze verstandhouding met mensen die een stukje historie delen.
Was het kut? Zeker niet! Ik heb van begin tot eind genoten! Ik heb gelachen (veel), geleerd, nieuwe vrienden gemaakt en sliep samen met een grote Duitse staande klok. Daarbij heb ik een nieuwe levenstaak: erachter komen wat de betekenis is van de twee intrigerende getatoeëerde strikjes die sommige vrouwen op de achterkant van hun benen dragen. Als zelfs Wouter de Kastouter het niet weet dan moet het wel heel ondergronds zijn!
Comment