Shadowfire! Dat is het spel dat ik, toen ik nog een klein mannetje was, letterlijk dagenlang speelde zonder ook maar enige notie te hebben van het doel. Ik begreep er niets van; werkelijk niets! De meeste complexe spellen die zonder handleiding ‘geleverd’ werden, speelden aardig weg na een uurtje knutselen. Shadowfire niet. In Shadowfire was geen enkel patroon te ontdekken.
In die tijd zou het een effectieve kopieerprotectie zijn geweest: maak het spel zó onlogisch dat het zonder handleiding niet speelbaar is. Dertig jaar later, na het doorbladeren van de handleiding, valt het kwartje. Hoe kon ik dàt niet begrepen hebben! Vermoedelijk omdat ik nog niet eerder was blootgesteld aan roleplaying games.
Shadowfire is uitgebracht op een aantal 8-bit-computers en ik speelde (uiteraard) de Commodore 64-variant. De graphics zijn prachtig, zowel het titel- als hoofdscherm; een soort controlekamer met ikonen, en monitors die een plattegrond, personen en objecten tonen.
Het spel heeft een prachtige maar inconsequente gebruikersinterface waar Jef Raskin van zou gaan schuimbekken. Met de joystick bestuur je een aanwijzer waarmee je de ikonen selecteert om het spel te besturen. Het kent overeenkomsten met de besturing in de grafische adventures van Lucas Arts maar veel minder intuïtief. Veel klikwerk en weinig ankerpunten: het is lastig om vertrouwd te raken met de gebruikersinterface. Dat verklaart in grote mate de noodzaak voor een handleiding.
De gebrekkige besturing staat spelplezier echter niet in de weg. Ondersteund door de bijzonder pakkende muziek, die zelfs na drie uur spelen niet verveelt, kun je je goed vermaken met het ontdekken van de karakters, het verhaal en de tactische elementen. De handleiding zorgt voor de onmisbare context. Je controleert zes helden elk met hun eigen specialiteiten. Het is de bedoeling dat ze een ambassadeur aan boord van een ruimtevaarttuig redden om zo een oorlog te voorkomen. Elk karakter heeft standaard eigenschappen zoals sterkte en uithoudingsvermogen die bijvoorbeeld bepalen hoeveel je kunt dragen. Een actie-RPG dus, voor mij toen nog onbekend.
Shadowfire is een bijzonder spel dat ook leuk is om niet te spelen. Gelijk Little Computer People, kun je er verdwalen als in een museum. Bovendien gaat er na het lezen van de handleiding een wereld voor je open. Ik ben benieuwd of mijn kinderen Shadowfire op dezelfde manier ervaren als ik. De kans bestaat dat ze het zonder een blik te werpen in de handleiding binnen een uur uitspelen.
In die tijd zou het een effectieve kopieerprotectie zijn geweest: maak het spel zó onlogisch dat het zonder handleiding niet speelbaar is. Dertig jaar later, na het doorbladeren van de handleiding, valt het kwartje. Hoe kon ik dàt niet begrepen hebben! Vermoedelijk omdat ik nog niet eerder was blootgesteld aan roleplaying games.
Shadowfire is uitgebracht op een aantal 8-bit-computers en ik speelde (uiteraard) de Commodore 64-variant. De graphics zijn prachtig, zowel het titel- als hoofdscherm; een soort controlekamer met ikonen, en monitors die een plattegrond, personen en objecten tonen.
Het spel heeft een prachtige maar inconsequente gebruikersinterface waar Jef Raskin van zou gaan schuimbekken. Met de joystick bestuur je een aanwijzer waarmee je de ikonen selecteert om het spel te besturen. Het kent overeenkomsten met de besturing in de grafische adventures van Lucas Arts maar veel minder intuïtief. Veel klikwerk en weinig ankerpunten: het is lastig om vertrouwd te raken met de gebruikersinterface. Dat verklaart in grote mate de noodzaak voor een handleiding.
De gebrekkige besturing staat spelplezier echter niet in de weg. Ondersteund door de bijzonder pakkende muziek, die zelfs na drie uur spelen niet verveelt, kun je je goed vermaken met het ontdekken van de karakters, het verhaal en de tactische elementen. De handleiding zorgt voor de onmisbare context. Je controleert zes helden elk met hun eigen specialiteiten. Het is de bedoeling dat ze een ambassadeur aan boord van een ruimtevaarttuig redden om zo een oorlog te voorkomen. Elk karakter heeft standaard eigenschappen zoals sterkte en uithoudingsvermogen die bijvoorbeeld bepalen hoeveel je kunt dragen. Een actie-RPG dus, voor mij toen nog onbekend.
Shadowfire is een bijzonder spel dat ook leuk is om niet te spelen. Gelijk Little Computer People, kun je er verdwalen als in een museum. Bovendien gaat er na het lezen van de handleiding een wereld voor je open. Ik ben benieuwd of mijn kinderen Shadowfire op dezelfde manier ervaren als ik. De kans bestaat dat ze het zonder een blik te werpen in de handleiding binnen een uur uitspelen.
Comment